Uzun bir süredir toplum olarak basit ifadeler kullanıyoruz. Cümlelerimiz basitleştikçe düşüncelerimiz de basitleşti…
’’ Virgülü kaybettik.’’
Ne bir şeye kızar, ne de sevinir olduk . Şaşırmayı dahi unuttuk…Çekingen alçak bir ses tonuyla meramımızı anlatır olduk.
“Ünlem” işaretini kaybettik’’
Artık hiç bir şey bizi ilgilendirmez oldu. Ne kainat, ne dünya, ne de kendimiz umurumuzda. İnsanlara soru soramaz olduk.
‘’Soru işaretini kaybettik’’.
Davranışlarımızın nedenini kimseye açıklayamaz bir hale geldik.
‘’İki nokta işaretini kaybettik’’.
Elimizde yalnızca “tırnak işareti” kaldı. Kendimize has tek düşüncemiz yok. Yalnızca başkalarının düşüncelerini tekrarlıyoruz…
Sıra “nokta”ya geldiğinde eminim düşünmeyi ve okumayı unutmuş olacağız…
